Najstarsze przesłanki o używaniu mydła (nawet sprzed 2800 lat p.n.e.) pochodzą ze starożytnej Mezopotamii. Na glinianych tabliczkach z pismem klinowym możemy zobaczyć prawdopodobne metody wytwarzania mydła.
Istnieje pogląd, że pierwsze mydła służyły z początku do prania wełny i czyszczenia skór, a nie do mycia ciała. W kulturach śródziemnomorskich ciało pokrywano oliwą z oliwek, a następnie piaskiem, po czym następowała gorącą kąpiel.
Mydła wyrabiano w wyniku zmieszania tłuszczów zwierzęcych lub roślinnych (np. olejek kasjowy) z popiołem i wodą. W starożytnym Egipcie do bazy tłuszczowej dodawano sole alkaliczne. Dawnym składnikiem mydła był też olej z nasion sezamu, używany w Rzymie w VI w. p.n.e.
Mydło do Europy trafiło za sprawą arabskich kupców w I w. n.e. Pierwsze wytwórnie mydlarskie powstały w Marsylii, Wenecji i Hiszpanii. Było ono często kruche, nie zawsze ładnie pachniało i miało nierówny kształt.
Na początku XIX w. francuski chemik Michel Eugène Chevreul wyjaśnił budowę tłuszczów i zasadę procesu zmydlania, co miało ogromny wpływ na rozwinięcie przemysłowej produkcji mydła. Co ciekawe, sam przez całe życie mył się tylko gorącą wodą, ponieważ uważał, że mydło niszczy naskórek.
Tak w skrócie wygląda historia mydła. Dzisiaj możemy zrobić mydło domowymi sposobami, ale o tym więcej w filmiku Fabryki Sztuk „Warsztaty mydełkowe”.
Tekst na podstawie wystawy „Skąd to: historia artykułów codziennego użytku” (Fabryka Sztuk, Tczew 2018, kurator: Dariusz Wałaszewski).
(FS)
REKLAMA MIEJSKA
